Gençken (yaş<17-16)ölüm ne kadar alakasız, ne kadar uzak gelir.. Aynı yaşlılık gibi..Aileden birini kaybetmek son derece kötü, ama arkadaşı kaybetmek...
Haberi aldığınız zaman daha önce böyle bir şey yaşamamışsınızdır, farkına varamazsınız.. "Yok lan, nalakası var" dersiniz.. Sonunda gözünüz yokluğuna alışır, ne kadar alışabilirse..
Ondan sonra diğer haber gelir.. Bu sefer "cık" dersiniz sadece, "kurtulur".. Ama olmaz..
Can dostunuz gider, okul boşlaşır, o gün yapılanlar akıldan çıkmaz.. En alakasız zamanlarda beraber yaptığınız bir muhabbet, en alakasız resimde o gelir aklınıza..
Sonra bir yıl geçer.. Sonra iki.. Sonra bir bakmışsınız 5 yıl geçmiş..
E hani bu adamla hiç ayrılmayacaktınız.. Beraber daha çok gülcek, eğlenecek, stüdyoya gidecek, maça gidecek, okula gidecek, daha pek çok şey yapcaktınız.. Noldu?..
Hayatınızın şu anda beklediğinizden bambaşka.. Pek çok farkın yanında en önemlisi:
ARtık ölümü sallamazsınız.. Korkmazsınız.. Biri gelip "yarın öleceksin" dese "ee yani" dersiniz, "ay şunu yapamadım" demezsiniz..
Çünkü bilirsiniz ki pek çok insanın öyle bir şansı bile olmadı..
Ve gene bilirsiniz ki; nasılsa bekleyen mükemmel insanlar var, erken ya da geç olması ne farkeder?..
Zaman alışmayı öğretir...
şarkı: Sting - Fields of Gold
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder